zaterdag 31 juli 2010

Dag 47, 31/7, Lompoc->Gaviote State Park



Vanochtend eerst in wat mistdruppelig klimaat naar La Purisima geweest, een missiepost die mooi is herbouwd met veel eerlijke verklarende teksten, prenten en spullen dus de moeite waard. Wat de Spanjaarden en met name de Franciscanen, Jezuïten en Dominicanen er hebben geprobeerd op te zetten is niet niks. Dat niet alles, of wellicht zelfs niets, positief heeft uitgewerkt is achteraf makkelijk vast te stellen.
Daarna terug, de tent afbreken - die is inmiddels droog net als de was - terug naar de stad, geld halen, boodschappen doen en lunchen. Op naar de gematigde klimpartijen die ons door een prachtig wat dor land voeren waarna we met een fraaie afdaling in de campground Gaviota State Park aan de oceaan het met 47 Km het wel weer genoeg vinden.
Toch wel prachtig dat je als hiker-biker steevast een plekje krijgt, voor anderen is dat nog maar de vraag.
De ingekochte maaltijden bereid, ja met lekkere biertjes die nog koel waren gebleven, beetje gewassen en op een pier gekeken of de haaien willen bijten, nee dus. Maar wel wat klein spul om die lummels mee te verleiden, maar niet in ons bijzijn.
Al met al alweer een fijne dag.

vrijdag 30 juli 2010

Dag 46, 30/7, Grover Beach->Lompoc, River Park campground

Bij Guadalupe rijden we door tuinbouwgebieden van een ongekende uitgestrektheid, sla, aardbeien, brocoli, peulvruchten noem maar op, maar ook wijnbouw, vandaar het onvermijdelijke vrachtverkeer als toegift.
Veel werk dus maar toch zijn de ogen vaak groter dan de knip.
Achter de kassa van de supermarkt hangen erg veel kassabonnetjes. ¨They own me¨ zegt de dame ietwat terughoudend. Tja, het aantal schuldenaren is hier groot.
Als beloning voor een stevige klimpartij zoeven we Lompoc binnen, zelden zo`n zielloze ¨stad¨ gezien. Kilometers lang bedrijven, mals, motels, grote zaken. We strijken neer op een soort regiocamping. Weinig toezicht, unheimische toestand, het recht van de sterkste geldt hier. Wel lekker warme douches en dat telt.
Eten? Tja, even terug naar de stad en zowaar een zalige Japanner ontdekt.
Met 87 km was het wel weer voldoende zo...

donderdag 29 juli 2010

update T&T

Hoi hoi,

Even laten weten dat het goed gaat maar Droepie het ons niet mogelijk maakt om op de blog te publiceren.

Met vriendelijke groeten van
Thea en Thomas

Geen paniek, we leven nog

Besten,

Na een dag of wat geen mogelijkheden tot gebruik van internet etc. even de melding vanuit Morro Bay dat het ons goed gaat. Droepie, mijn veredelde zaktelefoon heeft het moeilijk om verbindingen tot stand te krijgen dus doen we dit nu op de PC van de Bibliotheek ter plekke.

Helaas geen plaatjes en praatjes etc. maar gewoon even melden dat het goed gaat....

Liefs T&T

Dag 45, 29/7, Cayucos->Grover Beache (Pismo Beach State Park)

He, best lekker zo`n motelnachtje! We worden echter wat al te zorgeloos: gisteren is de verloopstekker zoekgeraakt, dus nu niet meer scheren, geen camerabatterijen laden en Droepie krijgt uitsluitend door het fietsen wat te eten. Nu heeft dat ding een luizenleven want ook vannacht was de beloofde wifi-verbinding niet te realiseren, ¨too many miles¨ (omdat u te ver weg woont), ook hier snappen ze er dus weinig van maar toch lijkt me aan mijn apparaatje iets niet in orde.
In Pismo Bay drinken we koffie in een winkel van vanalles waar ook veel werkvolk komt. Het wordt een hardverwarmende toestand. Een stucadoor leert me wat slang: ¨homy¨ , een maatje dat bij je thuis woont. Toen ik vertelde waarom ik er zo ongeschoren bijloop, stelt ie voor Radio Shack - vlakbij - te bezoeken, die hebben vast wel zo`n adapter. Weet je wat, ik rij je er wel even heen. Aldus geschiedde en wordt mijn positieve beeld van de lieden hier bevestigd Bovendien kan ik me weer scheren etc.
Even later komen we de lopende reisgenoot van Monterey tegen, toeval of niet, erg gezellig.
We bezoeken de bibliotheek in de hoop daar een bruikbare wifi-verbinding te verkrijgen, helaas. Een IT-winkeltje biedt wel toegang maar pas nadat ik alle foto`s heb verwijderd lukt de verzending van de laatste 5 dagen van de blog. Lering: toch maar eens zo`n mininotebook meenemen of een betere telefoon aanschaffen...
In San Luis Obispo de Mission bezocht. De "Russische" klokken zijn gegoten in Aarle-Rixel, wij trots!
We zetten na 59 km de tent op in Grover Beach - een soort Valkenburg-aan-zee - in het eerste State Park, geen hiker-biker-plaats beschikbaar maar nog net wel een volwaardige camper-plek met de daarbij behoren prijs. Er zijn hier meedere campings met kampeervehikels in klassen, net als bij woningbouw. Sterker nog, menigeen schijnt hier huis er haard te hebben verkocht om over te gaan tot duurzaam kamperen. Ook een keuze.
We eten vis&chips bij een Nederlander die hier zo`n 20 jaar geleden kwam, net als veel veeboeren die nu graag de kust opzoeken om de warmte te ontlopen. Hier is het inderdaad lekker fris, ¨zeg maar koud¨ roept Thea...

woensdag 28 juli 2010

Dag 44, 28/7, Pacific Valley->Cayucos

Ongewoon lekker geslapen. Momphert de Mol was verrast door onze tent en groef zich vanochtend onmiddellijk 2 nieuwe voordeuren, aandoenlijk.
We klimmen ons de rimbim, maar achteraf valt het eigenlijk best mee. De zon brult uit de lucht maar de oceaanlucht maakt de temperatuur aangenaam.

Sterker nog, de nw-wind jaagt ons door het tamelijk vlakke, uitgedroogde, land.
Waar de koeien van leven is een raadsel, misschien smaken de steaks hier daarom zo zalig.
In Cayucos treffen we na 83 km een aanvaardbaar motel en zwichten voor al die `luxe`.
Na de douche, de was, en alweer mislukte wifi-verbinding, laten we ons een goed maal lekker smaken, immers ook wij zijn aan het (on)nodige gewend...

dinsdag 27 juli 2010

Dag 43, 27/7, Big Sur->Pacific Valley, Plasket Creek Campground

Na de onvermijdelijke klim en een prachtig traject - waarin een brug met herinnering aan onze Tom - eten we in Lucia de verplichte vis&chips, genieten van het lekkere drinkwater en de zon die zowaar doorbreekt.

Geweldige uitzichten vallen ons ten deel.

Met de 2 Canadeese fietsgenoten Germain en Dennis spreken we af om op de campground verderop onze uitbundige eetvoorraad te delen. We laten ze echter nog flink in spanning zitten omdat er walvissen zijn waargenomen en dat willen we natuurlijk meebeleven terwijl zij waren doorgereden. Mooi gezicht hoor die blazende vissen, ook was het wat ver weg. Een foto ervan lijkt me niet gelukt.
Het avondmaal wordt een succes, de overdadig gevulde tassen slanken weer wat af.
De camping begint een soort minimumniveau te bereiken: onverlichte toiletten die verder excellent zijn, uit het ¨gras¨veld kruipen her en der een soort aardeekhoorns. De douche moet, alweer, worden uitgesteld maar dat is niet zo erg na 53 km vandaag.
Het wordt tijd voor een degelijke internetverbinding want de laatste 4 dagen is het er nog niet gelukt...

maandag 26 juli 2010

Dag 42, 26/7, Monterey->Pfeiffer Big Sur State Park

We laten de hippies op de campground achter en bekijken de waterkant van Monterey. De zeehondjes liggen massaal het publiek te vermaken met vrijwel niks doen. Moesten wij ook maar eens leren.
Verderop is een stel met een antenne in de weer. Dat moet natuurlijk onderzocht worden. Ze zijn, verbonden aan The Aquarium van Monterey, bezig met het traceren van zeeotters - velen zijn van detecteerbare tags voorzien - en dat levert informatie over de teruglopende aantallen. Erg boeiend allemaal.
Een wandelende vakantieganger die erg goed op hoogte is, tipte ons dat verderop de aankoopmogelijkheden wat beperkt raken. Daarom slaan we allerhande eetspullen in. Het lijkt wel of er een oorlog op komst is.
De kustweg is mooi maar de straffe tegenwind en bedekte hemel doen geen goed aan het beleven ervan maar Thea trapt dapper door.
Behoorlijk vermoeid rollen we tegen 7-en, het donkert al wat, na 69 km de campground op waar we onze Canadese medefietsers aantreffen. Bovendien blijkt er een restaurant te zijn dat ons een heerlijk maal bereidt. Eind goed, al goed... in Big Sur waar we dank zij Tom zulke goede herinneringen aan hebben.

zondag 25 juli 2010

Dag 41, 25/7, Soquel (Santa Cruz)->Monterey, Veteran Park

Mooie campground vannacht maar zonder stroom, met een lichte baardgroei tot gevolg. Bij de koffie bellen we ¨de jongens thuis¨, het doet goed ze even live te horen.
We rijden tot Moss Landing door uitgestrekte groentetuinen: aardbeien, artichoken, sla, kool, ntb, kortom hier komt het vandaan, allemaal, ik zou er niet graag tegen concurreren

Donkere grond, vochtige lucht, geschikte temp., zoet water in de buurt, en afzetcentra, kortom ideale omstandigen. Voeg daar nog een leger quasi-legale Mexicanen bij met stevige landbouwmachines en je bent niet te verslaan Thea geniet in een groentewinkel maar weet zich goed in te houden.
Terug aan de oceaan eten we vis&chips in een visrestaurantje bij Moss Landing. Onder en om ons horen en zien we de zeehondjes. Spelen wij met hen of andersom?
Met hinderlijke tegenwind trappen we over een heus fietspad naar de campground van Monterey. ¨Ligt op een heuvel¨ had iemand ons gewaarschuwd. Beetje zwak uitgedrukt voor een pukkel van een km van 10-12%. Enfin, outillage deugt en na de 68 km van vandaag sjokken we later naar beneden om er Libanees te eten, da`s weer eens wat anders. Er is zelfs wat wifi maar de aanvulling op de blog die we zenden komt maar half over, wel de reacties van Abs en Marleen, da`s leuk. Andere keer verloopt het versturen beter, hoop ik.
Op de terugweg doen we halverwege de bult een veteranenkroeg aan. Veel eer en glorie voor al die dapperen maar eigenlijk gewoon een stoer drinkhol met overeenkomstige grappen, ook op het toilet.
Morgen eens uitzoeken waar de vliegtuigen landen die elk half uur overscheren...

zaterdag 24 juli 2010

Dag 40, 24/7, Half Moon Bay->Soquel, New Brighton State Beach

Vannacht ongestoord gepit. Lekker is dat. De meer zuidelijke ligging geeft van lieverlee een ander, warmer klimaat, de tent is volkomen droog, ook van binnen.
Rustig pedaleren we naar Pigeon Point, waar we bij de vuurtoren lunch maken.
Met wat wind in de rug wil het allemaal wel lukken. Na 98 km vallen we gegeten en bedronken loom in de tent in het fraaie State Park te Soquel, vlak onder Santa Cruz. Vanaf de hoog gelegen campground zien we de pelikanen op een school vissen duiken, indrukwekkend.
De campground is vol met vakantie vierende gezinnen maar voor hiker-bikers is er altijd plaats, die dikken maar wat in.

vrijdag 23 juli 2010

Dag 39, 23/7, SF->Half Moon Bay


Allereerst voeg ik het 4e kaartje (van de 5) hierbij want we verlaten San Francisco (SF) en vangen het traject naar Los Angeles (LA) aan.

Onze nachtrust werd wreed verstoord door een ontruimingsalarm in het hostel om 01.30 uur. Het gaf wat consternatie, brandweer incl. ladderwagen arriveerden en op straat was het onrustig. Ik mag er niet aan denken hoe zoiets kan aflopen, maar nu was het loos alarm.
Het vertrek uit SF verloopt gladjes, het even vergeten-de sleutels in te leveren daargelaten. We overwinnen dapper diverse heuvels, rijden door het prachtige Golden Gate Park en vieren het weerzien van de oceaan met koffie en wat lekkers.
Bij Montara zijn ze een tunnel aan het maken. Voor fietsers zal het een welkome verlichting van de verkeersdrukte opleveren, want nu is het daar ronduit bere gevaarlijk.
Als we overleggen hoeveel verder te gaan, is de conclusie dat we er verstandig aan doen in Half Moon Bay te blijven op de fraaie camping aan het strand. Verderop is voorlopig geen handzaam onderkomen meer. Met 60 km op de teller vinden we het zo welletjes.
Na een gezellig kroegbezoek gaan we door naar een Jappanner, heeeerlijk!
Tot slot nog een gevelaanzicht van het plaatsje alhier. Beetje overdone maar zo zien ze het hier graag.
Onze tent staat op 75 m van de oceaan en die maakt het geluid van onweer op afstand, heel bijzonder. In de verte probeert een boei zijn werk te doen. Niet erg succesvol lijkt me want het weeklagen houdt maar niet, slaapverwekkend...

donderdag 22 juli 2010

Dag 38, 22/7, San Francisco


Lekker, stedelijk geslapen, d.w.z. met af en toe een sirene en wat parkeergarage geluiden. Het hostel heeft een keurige beklede luchtschacht, met alu-steenmotief. Het is immers de illusie die, hier maar thuis ook, telt.
De was is al weer schoon en droog, via een pc wat bankzaken geregeld, kortom we kunnen wel weer gaan :-).
Ze verhuren hier elektrisch ondersteunde mtb`s, ziet heftig uit, toch?
Het Asian Art Museum blijft boeiend en als we er uit komen lijkt het wel zomer!
Thea voert een boeiend gesprek met een vaste straatbewoonster van de goede soort. We beloven haar een foto van de ¨high five¨ te zenden naar haar ouders, immers een rechtgeaarde dakloze heeft zelf geen e-mailadres, alhoewel....

Lunchen doen we in stijl, op het dakterras van Macy`s in the Cheescakefactory. Niet verkeerd dus, zo in de zon.
We hebben uitgerekend dat we nog 1000 km route te gaan hebben, dus ruim tijd voor eventualiteiten en leuke dingen.
Thea d`r haar wordt nog door echte kapster, uit Vietnam, geknipt en we bereiden ons al weer een beetje voor op het vervolg van de reis, morgen...

woensdag 21 juli 2010

Dag 37, 21/7, Olema Campground->San Francisco

Wat een mooie overgang, van de landelijk gelegen campground met toch wel frisse zeewind van lieverlee naar het lekker warme binnenland. Een voormalig spoortracee is nu een heerlijk fietspad door het Samuel P. Taylor State Park; wat een prachtig hergebruik. In de koffiekroeg hangen de foto`s, inclusief trein voor de deur. We rollen de Bay Area binnen, ofwel: de bebouwing neemt toe maar ook nu meer kleuren en bloemen en niet te vergeten de koele wind. Dus kunnen de jacks weer aan. Bij de lunchplek te Corte Madera was ik eens lekker mijn handen, het lukt niet goed. Door het relatief geringe kunstlicht zie ik de bruine bovenkant van mijn handen aan voor vuil en, gelukkig, blijft het zitten :-)
Meer en meer recreatie-fietsters, meest in strakke pakjes, strelen het oog. Een agent berispt me omdat ik stoptekens negeer, tja dat krijg je als er op iedere 100 m wel een stopbord staat...
In de middag rollen we de Golden Gate brug over, inmiddels gehuld in lange broek en fleecejack met een straffe tegenwind. We maken de onvermijdelijke foto ten bewijze.
De zoektocht door de stad naar ons hostel verloopt dankzij Garmin in mijn onverbeterlijke Droepie perfect, nou nee eigenlijk niet. Hoe ik het ook wend, we moeten persee over de hoogste bult. Voor Thea wel wat teveel van het goede - ze raakt een geparkeerde auto die prompt met een alarmgeluidje reageert - maar de warme douche na deze dag met 65 km maakt alles goed.
In het hostel hebben ze ook wasmachines. Dat moet dus ook nodig geprobeerd worden want na een maand stinkt, ondanks onze handwaspogingen, alles zo geweldig dat we de laatste dagen geen musquito`s meer hebben gezien.

dinsdag 20 juli 2010

Dag 36, 20/7, Jenner, Sonoma Coast Beach Park-Olema Campground

Lekker geklommen en gedaald. Op de kaart ziet het er allemaal simpel uit maar effectief verloopt het anders. Meer in het land ziet het er meteen totaal anders uit. Dan leg je als fietser al snel het loodje, dus wisselen we eindeloos van kleding.
We rijden naar Point Reyes waar de Andreasbreuk, die vroeg of laat ook San Francisco problemen gaat (her)bezorgen, zo¨prachtig¨ is te zien in de loop van de riviertjes en de kustvorm. Het is ook de plek waar we eerder Mary Morgan tegenkwamen die ons liefdevol uit de regen plukte en opnam in haar gehuurde cottage in het reservaat Point Reyes National Seashore.
We herkennen ook verder diverse punten van onze eerdere trip hier, lenen en passant op afstand aan Borre onze auto uit, kopen wat diepgevroren spulletjes en bier, en strijken neer op een private camping in Olema, een gat dat amper bestaat maar waar je luxe kunt kamperen, met wifi-verbing, na 66 km...
Morgen zouden we San Francisco (SF) wel eens kunnen aandoen en daar even blijven...

maandag 19 juli 2010

Dag 35, 19/7, Gualala Point State Park->Jenner, Sonoma Coast Beach Park


Na een volledige nachtrust karren we naar een tip van de camphost: de Sea Ranch Chapel. Wat je noemt een stilte-ruimte, imposant en zeer kunstzinnig.
Meer foto's en beschrijving op hun website.
Meer foto's van mijzelf staan hier.

De HWY1 is niet noenswaardig drukker op deze stralende maandagochtend maar ook niet breder: de schoulders ontbreken en dat leidt af en toe best tot spannende situaties.
Sommige koeien boffen toch maar: flinke weides met direct uitzicht op de oceaan. Sommige stukken van de HWY1 zijn tevens weidegebied, inclusief wildroosters van spoostaven. Ja ze pakken het hier niet kinderachtig aan.
In Stewartspoint treffen we boven vewachting een postkantoortje en een winkel met koffie en WIFI! We lezen 25 mailtjes en mogen allen, bij deze dus, van harte danken voor al het medevieren en -wensen. Vooral het mailtje van Wil en Kees is bijzonder: onvervalst onleesbaar Chinees, geheel in stijl want uiteindelijk zitten ze daarginds.
We bezoeken Fort Ross, zo genoemd omdat er Russen zaten in een poging daar graan te verbouwen voor de bewoners in Alaska. De Indianen deelden mee in de voorspoed omdat ze zo beschermd werden tegen de Spanjolen die vanuit het zuiden lastig waren. Daar dus ook al!
We komen nog een mooi model tegen dat uitbeeldt hoe schepen werden beladen door middel van een chute, een soort glijbaan. Er gebeurden de vreselijkste ongelukken mee als de lading - o.a. grote brokken hout - wat al te snel beneden kwamen en soms dwars door het schip schoten.
Het einde van dag wordt wat spannend als blijkt dat je niet alleen matig geslaagd kunt eten in Jenner maar slaapplekken er ongelovelijk duur zijn en de beoogde campings niet bestaan, dan wel geen tenten van hiker-bikers accepteert. Als we in het duister de camphost benaderen kan hij het niet over zijn hart verkrijgen ons weg te sturen en wijst ons een postzegel op zijn eigen terrein. Gratis, nog wel, ja consequent zijn ze hier zeker ook!
We slapen er als rozen en belonen de host met ons drankje.

zondag 18 juli 2010

Dag 34, 18/7, Little River->Gualala Point State Park

Met nw-storm in de rug snellen we langs de prachtkust. Zonnig weer met een frisse oceaanlucht, mooie combinatie dus.
De campground Gualala Point State Park heeft weliswaar warme douches maar eten is er, zoals gebruikelijk in State Parks, niet bij. Nu is het stadje weliswaar dichtbij, we kwamen er al door, maar Thea vindt de weg, de Highway 1, zelfs nu op zondag te gevaarlijk en oncomfortabel. Dat betekent een eenvoudig dinner, samen te stellen uit de ¨nood¨maaltijden die we al een maand meezeulen. Ik koop wat hout zodat we ons ook een beetje met een kampvuurtje bezig kunnen houden, bovendien blijven we zo de muggen de baas na 78 km.
We treffen Johnatan en Cicilia, voor het laatst waarschijnlijk want ze ruiken de stal: St. Francisco.
De etenswaar wordt vannacht toch maar in een kastje opgeborgen, da`s om te voorkomen dat raccoons een gat in je tent scheuren. Zo wanhopig schijnen die lieverts naar etenswaar op zoek te zijn ...

zaterdag 17 juli 2010

Dag 33, 17/7, Mendocino, Thea 65!->Little River

Vanaf vandaag zijn we ¨2 bessen op sap¨, Thea is 65 geworden en we nemen het er van. Een feestdag zal het zijn die we gisteravond zijn aangevangen. We hebben vannacht te Mendocino een kamer gehad in The Blue Heron Inn met daaronder het restaurantje The Moosse Cafe. Bij aankomst bleek dat we er al eerder heerlijk hebben gegeten dus die combinatie was perfect. Minder geslaagd was de bedconstructie: zo`n wiebelnest dat de minste beweging van de een ook aan de ander doorgeeft. We hadden niet veel keuze want dit weekend, het is zaterdag, en worden er leuke dingen gedaan in dit kunstenaarsdorp.
Om 9.30 uur staat er een ontbijt klaar dat door de vrouw des huizes is aangekleed met een verjaarswens, met bloemetjes, ballonnen en lekkers.
We klooien vanmiddag wat rond in Mendocino, een toeristendorp dat wel wat heeft. Vandaag een extra attractie: muziekfestival in een grote tent. Niet dat we zo kapot zijn van het Amerikaanse gejammer maar het geeft wel een feestelijke sfeer en dat past goed bij deze feestdag.
In de namiddag gaan we iets verderop een camping opzoeken om daar te overnachten want hier is de herberg wat vol aan het raken...
Dank voor de diverse vormen van verjaarswensen die ons hebben bereikt: voicemail, sms, e-mail, ja zelfs telefoon op het usa-nummer, het kan niet op.
We mogen er onderhand wel eens even bij stilstaan dat alles bovenmatig voorspoedig verloopt. Gisteren is Johnatan, een van de fietsers die ook naar het zuiden trekt, gevallen. Niet ernstig, wat schaafplekken, maar dubieus want de kwetsbaarheid is groot en temidden van sommig verkeer fataal. Enfin, we beloven elkaar het rustig aan te blijven doen en vertrouwen op een voorspoedig vervolg na de 1885 km die we nu al wegtrapten. Wat je noemt: een wereldreis in het klein.
De ¨101¨ hebben we vanaf Leggett verlaten en volgen vooral de ¨1¨. Zou het de eerste highway zijn geweest? Zou kunnen, ooit. Nu is het een provinciale weg waar ook niet aflatend vrachtverkeer op zit: heen en weer rijdende wagens met/zonder bomen. Nog steeds veel hout hier dus maar niet meer van die immense Redwoods, die zijn hier inmiddels succesvol gekapt...
We slaan `s namiddags ons kamp op in Little River: Van Damme Beach State Park, lekker rustig, tot nu toe...
Zo, aanstonds lekker verjaarshappen in the Little River Inn waar met uitzicht op de oceaan de zon doobreekt - fantastisch! -, ook al zijn we natuurlijk niet echt hongerig na - lach niet - 5 km...

vrijdag 16 juli 2010

Dag 32, 16/7, Legget->Mendocino

We staan vroeg op, musquito`s ook, maar Thea weet er raad mee en hult zich in de regenkleding :-)
Omdat we nog wat verder moeten klimmen en de hitte voor willen zijn, zitten we al om 7.30 op onze trouwe lastvehicles; het werkt!








Tijdens de gelukkig onvermijdelijke afdaling verandert langzaam het klimaat, de oceaan dient zich aan... Erger nog, we gaan de mist in, maar dan letterlijk.

Onze herinneringen met onze Tom drijven ons naar Mendocino waar we een paar jaar geleden zijn verjaardag vierden.
Nu dus opnieuw, morgen, als ons Mam van Drees gaat trekken. Wat een luxe dat allemaal kan maar met 100,4 km vandaag was het zo, erg mooi!

Dag 31, 15/7, Redway->(bijna) Leggett

Vandaag een maand onderweg, en hoe!
Fijn weertje vandaag, zeg maar bloedheet. 92°F zegt het instrumentenbord van een auto v.d. mevrouw op wiens stoep we een lunch innemen. Opvallend is dat het groene gras hier voorbij is, nu is alles geel van de droogte die hier kennelijk al langer heerst.
Na heel wat klimmetjes, en dalinkjes, is de verleiding te groot en nemen we een kampeerplaats op het Redwood River Resort waar je bovendien van alles kunt kopen. Grappig om te merken hoe het gat dat de State Campgrounds laten vallen succesvol wordt gevuld door commerciële oplossingen zoals deze.
Deze camping ligt, net als de vorige, aan de South Fork Eel River en wie weet springen we er nog in ook want met 37 km vandaag is het pas tegen 3-en, luxe he! Ook dit begint op genieten te lijken...
Inderdaad hebben we de voetjes door heel erg kleine visjes laten afsabbelen. Een zwemmend slangetje vond er niks aan.
Het eten van de in een magnetron gemaakte diepvriesmaaltijd wordt een wedstrijd met de muggen. Dank zij Deet winnen we, maar het kán nog leuker. Het voor mij lekkerste bier heet hier Shock Top, een soort Belgisch Wit waar best slaperig van wordt.
Morgen klimmen we verder om daarna naar de oceaan af te zakken. Ook een heerlijk vooruizicht...

donderdag 15 juli 2010

Dag 30, 14/7, Ferndale->camping voor Redway


Ferndale, een super-oubollig stadje dat tot federaal- en state-erfgoed behoort, betekent zoveel als Varendal. Toen ze hier 150 jaar geleden binnentrokken troffen ze een grote vlakte aan met varens, ¨hoger dan een man op een paard¨. Nu lijkt het wel wat op Nederland, met veel koeien die er echter maar wat schamel bijlopen.
Lunchen doen we in Scotia waar grote houtverwerking nog steeds plaatsvindt maar ook een museum over het verleden laat zien. Wat een beulswerk!
Op naar de post: Annie en Egon mogen eerdaags een pakje met 3 kg overtollige spullen verwachten.







We trekken over de ¨Avenue of the Giants¨ door de Redwoods. Zeer indrukwekkend, 50 km door onzegbaar hoge, dikke, dichte bosdelen. Gelukkig is het inmiddels bovenmatig warm geworden, dat is daar wel prettig.
We komen langs de plaats waar we een paar jaar geleden een marathon van onze Tom mochten meebeleven, best bijzonder, een fijne herinnering.
Ook bijzonder is dat een state-campground die we samen met inmiddels hertroffen fietsgenoten op het oog hadden, gesloten bleek. Bedankt regering hier! Ze hebben een flink begrotingstekort en dan moet je wat...
Dus door naar de volgende die vervolgens niet meer blijkt te bestaan. Uiteindelijk strijkt de groep van inmiddels 5 personen neer op een private camping waar niets echt mis mee is maar ook niks deugt, we hebben 88 km op de teller staan en Thea maakt een zalig maal van de spullen die we onderweg hadden ingekocht. Ook het Bleu Moon bier helpt bij de feestvreugde...

woensdag 14 juli 2010

Dag 29, 13/7, Arcata->Ferndale


Na het verkeersgeruis van de 101 verlaten we opgewekt de KOA-camping.
Met een flinke verkeersstroom mee rollen we Eureka binnen. Daar ligt nogal wat historie zeggen ze, maar de beide musea zijn dicht of onvindbaar; de architectonische wonderen - fraaie Victoriaanse huizen van enige houtbarronnen (foto)- zijn inderdaad prachtig. Verder valt op dat er veel vaste straatbewoners/werkelozen zijn. Een local noemde 20%, nou dat zie je echt! Best triest, deze stad heeft betere tijden gekend, er is zelfs een centrum in te onderscheiden met een winkelstraat en kerk. Een grote fabriek ligt er op afstand wat stilletjes bij, vroeger deden ze iets met houtsnippers maar nu wordt ie omgebouwd tot papier/tissue-fabriek. Nu verdient men nog wat aan de visserij maar verder is het wat triest om te zien hoe 5 diesellocomotieven als een roestige rups staan weg te kwijnen. Alle railwayservices zijn gestaakt.
Na de lunch waar we een stel van `onze` reisgenoten prompt weer treffen, karren we verder over de 101 en aansluitend over een locale weg via Fernbridge naar Ferndale.









Het is een ¨historic landmark¨ met inderdaad een mooie oud aandoende winkelstraat. We nemen er een kamer om ons in ietwat luxe te wentelen, ook wel eens fijn hoor! De steaks - ja Marleen het gaat alweer over eten - brengen ons weer op het gewenste peil. Eigenlijk gaan we best wat te snel, vandaar dat best tevreden zijn met de 50 Km van vandaag en met deze mooie zonnige dag die zo koud en mistig begon.



Nu is het straatbeeld rustig, alleen een hotel, café en postbussen zijn nog open, tijd om te gaan uitbuiken...

dinsdag 13 juli 2010

Dag 28, 12/7, Klamath->Arcata

Tjonge wat hebben we lekker gepit, 10 uur!
De ochtenddouche brengt ons terug op aarde, dank zij alles dat niet stuk of gammel is, komt alles goed. We vermijden het kleffe houtvlonder waaronder een pad woont; stoppen geen munt in de douche (niks past) en genieten van de kolobries in de struik voor de deur. Om 8.30 rijden we verder, gewaarschuwd voor een gigantische klim. Nu is overdrijven een locale vaardigheid en inderdaad valt het best mee.
In het Redwoods State Park vergapen we ons aan de hoogte, de dikte en de mistieke sfeer die de Sequoia`s oproepen. De regenkleding biedt uitkomst tegen de kille nattige admosfeer.
De 101 voert ons langs de kust, met zeedamp maar niet zo koud.
De uitzichten zijn, alweer, prachtig, we raken verwend.
De foto geeft uitzicht op golven waarop wordt gesurft. Volgens een local moet het echter oosten wind zijn voor een ideale surfconditie en niet west.
Een geschikt onderkomen vinden is lastiger; de route-weg wordt bar slecht, smal, wel erg scenic maar we worden er wat moe van en dat werkt irritaties in de hand. Met 95 km achter ons strijken we om 19:00 uur neer in KOA-camping met allerhande comfort waaronder een werkende wifi-verbing, maar geen bier en zo`n 6 km zuidelijk van de stad.
We kopen wat diepvriesmaaltijden en gebruiken de microwave, waarna dit gekriebel wordt gemaakt en verzonden.

zondag 11 juli 2010

Dag 27, 11/7, (2)Brookings->Klamath



Nu we in Californië zijn, doe ik de derde kaart hierbij.

Na onze beslissing vanmiddag om verder te gaan dan Crescent City hebben we het geweten!
Meevaller: de meters blijken feeth (dus pakweg een derde van een meter).
Tegenvaller: toch nog een hele klim.

Al met al erg mooi met volop Redwoods waar we de komende dagen hopelijk meer van zien.
We strijken neer in Klamath, gelegen in een ¨Indian Reservation¨, vandaar waarschijnlijk dat de voorzieningen wat afwijken.
De camping, lekker in de zon, wordt gerund door een vriendelijke dame-op-leeftijd, het heeft geen niveau maar veel keuze is er niet en het ziet er naar uit dat we alleen zijn en dat is ook wel fijn.
Eten? Tuurlijk kan dat! In de bar. Een gezellige bende waar the locals en soms een verdwaalde 101-er af en toe een knap gemaakte hamburger wegwerken, wij dus ook. Na wat local bier, en hulp door onze campingbeheerster die ineens hier ook blijkt te ziiten, wordt het nog gezellig ook. En het eten valt best mee... Met 93 km op de teller zijn eigenlijk best content en gaan we lekker pitten, in alle rust want we zijn de enige campers...

Dag 27, 11/7, Brookings-> Californië

Mist, vette mist. Niks aan dus... We sukkelen Californië binnen en belanden in Crescent City. Wat een gat van niks. We zoeken ons de rimbim naar een koffietent met TV en belanden na een uurtje bij een mexicaanse (vr)eettent waar het restant van de wk-finale wordt meegemaakt
Het vooruitzicht dat we na verloren wedstrijd nog even 1000 m mogen gaan klimmen, lokt ons niet om 14:00 uur maar een motel hier lijkt me ook niks, dus gaan we verder ...

zaterdag 10 juli 2010

Dag 26, 10/7, Port Orford->Brookings

Wat een sterrenhemel, nog niet eerder gezien!
Onder een stralende zon verlaten we de 101, op naar koffie in het clubhuis van de golfclub aan de Cedar Vally Creek Road, wat een paradijsje met vlinders, vogels en een ezeltje dat geknipt wordt omdat ie het toch wel wat warm krijgt.
Terug op de 101 werken we ons van het ene prachtuitzicht naar het andere. Nu is die weg best riant, breed, niet druk en weinig slechte plekken. Tijdens een van de afdalingen een nieuw record: 67 km/h, ik durf het haast niet te vermelden.
Met 91 km op de teller sluiten we deze pracht dag af met een zalig dinner bij `O Hollerans waarna we de tent in Harris Beach State Park opzoeken. Morgen proberen we iets van de WK-finale mee te krijgen in Crescent City in Californië, ¨de grens over¨ zoals ze dat hier benoemen want dat verschil tussen The States leeft echt! We zullen zien...

vrijdag 9 juli 2010

Dag 25, 9/7, Charleston->Port Orford

Toch wel lekker wakker worden in zo`n motelkamer, zeker als het mistig is. Best vreemd eigenlijk, in het binnenland is het heet en aan de kust zou je wel wat zon willen.
We rijden tamelijk gemakkelijk over de Seven Devils Road en beginnen te vermoeden waarom die zo heet. Om iedere hoek weer een nieuwe oneffenheid maar wel mooi. Er zal best veel wild, herten en zo, zitten maar behalve een aangereden exemplaar zien we er maar een. Terug op de 101 rollen we de stad Bandon binnen. Het is er fris, immers weer aan zee en we besluiten tot een degelijke lunch. Onderweg komen we meer en meer dezelfde medefietsers tegen, best gezellig maar ook oppervlakkig.
De 101 voert ons naar Port Orford. Een oord waar we nu niet willen blijven, zo steriel. Bovendien vertelde een autochtoon onderweg dat een stukje verderop een mooie camping is in Humbug Mnt State Park. Die gaan we gebruiken dus kopen we wat maaltijdspullen en lekkere biertjes. Nou dat ging er wel in na 89 km!
Oh ja, Thea probeert een oorlel te ontwikkelen, maar wel aan de bovenkant van d`r linker oor. Zal wel een resultaat zijn van overdadige zonneschijn, een mug of koortsuitslag.

Kaartje nr 2, de State Oregon

We proberen het nog een keer.
Hierbij kaartje nr 2, was ik vergeten te sturen. Wel even de monitor kantelen, he...
Nu te Charleston, een riant vissersplaatsje even onder North Bend en weg van de soms toch wel drukke 101, nu over the Devilsway, dus dat wordt wat...
Vandaag konden we Bandon wel eens bereiken maar het is heerlijk om geen keihard doel te hebben ...

donderdag 8 juli 2010

Dag 24, 8/7, Florence->Charleston

Vanochtend een hele riedel mailtjes verstuurd, zonder foto`s lukt dat ineens goed. Wel een beetje jammer want er zitten prachtige aanzichten bij. [later thuis allemaal gerepareerd]
Inmiddels aan een meerrand koffie gezet, lekker in de zon, niks zeedamp hier. Dit is een gebied van duinen maar dan in een omvang dat het voor sommigen een plaag zal zijn. Gezien de hoeveelheid campings hebben ook anderen door dat het goed toeven is.
Grote rovers in de lucht, arenden lijkt ons. We lunchen uit de doggies bag van gisterenavond, heerlijk!
Op zoek naar een camping rond North Bend krijgen we het gevoel aan soort zelfkant te geraken dus fietsen we door tot we met 91 km op de teller in Motel Captan John een goed onderkomen vinden.
Nu terug aan de oceaan is het wat klam en mistig maar in het visrestaurant Portside merken we er niks van.
Een fijne dag, een makkelijke rit, met meestal mee-wind en zon naar mate we uit de kunst zijn...