Een maand terug: Afronding

Zo, we zijn weer wat bijgeslapen, in het Europeese ritme geraakt en schamen ons diep dat we niet even hadden gewacht op Robert's 1e verjaardag.
We genieten, van dik WC-papier, vezelrijk bruin brood en gematigde temperaturen, veel regenwater, maar vooral van onze familie, vrienden en vele kleurrijke medelanders.

Even wat cijfers op een rijtje.

• Bagage op en aan de fiets, bij vertrek: Thea 23 kg, Thomas 28 kg.
• Leeftijd en eigen gewicht bij terugkomst: Thea + 1 jaar resp.+0,5 kg, Thomas onveranderd resp. +1,5 kg.
• Gereden in totaal 3450 km van 15 juni tot 15 augustus.
• 49 actieve fietsdagen, 67 km/dag, daarnaast 14 vlieg-, pret- en siteseeing-dagen.
• Overnachtingen: 29 keer een hostel/motel en 32 keer in de tent op een camping, rest brak gesnurkt in een vliegtuig en zo.
• Schade: Thomas: een spierballetje gescheurd, Thea: slag in beide wielen.
  Verder niets van betekenis, zelfs geen lekke band!

We danken hen die ons, ondanks de soms gebrekkige voorzieningen en - middelen, van opbeurend commentaar hebben voorzien. Voor de een is onthechting een credo, voor ons was dat support echter zeer welkom.
Voor de rest blijft ons nu de herinnering aan een mooie maar, vanwege verkeer en wegkwaliteit, ook gevaarlijke tocht. Nee we zullen dit niet snel overdoen op onze leeftijd maar verwachten ook niet dat we het snel afleren. We hopen dus nog nader van ons te laten horen...

Dag 62-63, 15-16/8, San Diego->Minneapoles->Amsterdam

Nog gauw een prentje van het hostel en dan op naar het vliegveld, per fiets maar 5 km.
Bij het inchecken een hoop gedoe, we blijken de gehele terugreis met Delta te vliegen en niet met KLM; en dat betekent onder hun voorwaarden en niet die van KLM. Eerste discussie gaat over de verpakking van onze fietsen - plasicpyama, nog nooit gezien, moet echt in een doos hoor! Mijn hoela, zo zijn we gekomen dus gaan we ook zo. We ondertekenen een disclaimer en dan mag het toch.
Daarna een nieuw probleem: de bijtelling voor de fietsen, ze eisen 2x200 $. Belachelijk natuurlijk. Gelukkig kon ik laten zien dat ze de heenreis 2x44 € kostten waarna overlegd is met KLM; als gebaar van goede wil zullen ze van de regels van Delta afwijken maar ik moet dat niet verder vertellen - lekker toch, dus - en de volgende keer geen pardon! Allemaal best onplezierig maar wel een goeie afloop.

San Diego heeft een korte startbaan dus komen er alleen tamelijk kleine vliegtuigen. Leuk is dat ze wel eens WIFI aan boord zou kunnen hebben, helaas tegen een riante vergoeding dus dat laten we maar even.

Als we gaan boarden blijken we wat laat te zijn, mijn naam wordt al afgeroepen...
We zitten in een mutvol toestel met veel lawaai. Voeg daar een meute schreeuwende Yanken bij en je vergeet het allemaal maar beter. We vliegen over onmetelijke woestijnen die ongetwijfeld mooi zijn maar mij krijg je niet op de Transam, no way.
Onderweg krijgen we een glaasje prik en na 3:44 uur staan we Minneapoles. Daar wat rondhangen, eten en ons paspoort laten zien om voor een biertje te bewijzen dat we al 21 zijn - wat een compliment! - door naar Amsterdam, nog eens 8:20 uur. Door al het gegiegel verliezen we de tijd uit het oog en komen op het nippertje bij de gate, naam afroepen doen ze hier niet, of ik heb het niet gehoord, enfin instappen en wegwezen.

Keurig op tijd landen we op Schiphol. De fietsen komen slechts lichtbeschadigd keurig boven water.

Als slagroom op de taart komen Borre en Lucia ons afhalen en laat Robert zien dat ie inmiddels al wat loopt.

Wat kan er in 2 maanden veel gebeuren, maar nu even bijkomen van deze lange dag/nacht...

De komende weken zal ik de blog wat bijwerken en afsluiten met wat samenvattende cijfers.

Voor nu: Trussies en bedankt voor het volgen!

Dag 61, 14/8, San Diego, Midway en Knickerbikers

Vandaag naar het museum-vliegdekschip Midway. Nu geen blogfoto daarvan, die hadden we al een paar dagen geleden maar voor de liefhebbers staat hier een hele serie.
Wat een schip! Inderdaad een stad op zich, amper te bevatten hoe groot en veelzijdig. Dat het een grote vechtfabriek is zou je haast vergeten temidden van zoveel propaganda waarin vooral de vredesboodschap doorklinkt. We hadden er gemakkelijk een volle dag door kunnen brengen maar we willen inchecken voor morgen.

De bijeenkomst van de Knickerbikers was aardig. Het is een locale wielerclub op leeftijd die zich inspant van het leven een feest te maken; wat ze aardig lukt, moet ik zeggen. Ons meegenomen barbecuevlees komt later, in het hostel waar het vuur wel brandt, goed van pas.

De meneer met de vaal-rode pet op is Jim Sayer, de Executive Director van Adventure Cycling Association, de club waarvan wij ons kaartmateriaal hebben betrokken. Jim was ook net klaar met dezelfde route vanaf ergens bovenin America, dus niet Vancouver, en reed met vrouw en 3 dochters. Ze waren best trots op hun prestatie maar deden er ook tamelijk laconiek over, lees hier zijn blog. Meermaals was hem de vraag gesteld of ie het wel verstandig vond zo met zijn 5-en en nog jonge dochters bovendien. Het antwoord was simpel (mij tè simpel): de automobilisten gaan voor een groepje wel opzij, zeker als er dames bij zijn. Klik hier voor meer foto's van die bijeenkomst.
Morgen vliegen, we zijn er bijna klaar voor...

Dag 60, 13/8, San Diego, Old Town en stad

Gewend aan de 2 ontbijt-pancakes gaan we goed gevuld weer verder met ons rondje door de stad.
Verkennen even de plek - Liberty Station, een voormalige legerplaats lijkt me - waar we morgennamiddag de 'Knickerbikers' gaan ontmoeten en drinken er koffie bij Con Pane, een bakker met passie en vaardigheid.

Op naar de Presidio, zeg maar de gewapende macht ten tijde van de Spaanse intocht. Mooi bouwwerk met een mooie pater Junipero Serra erbij die op agressieve wijze het enig juiste geloof overbracht en 21 missieposten stichtte. Zo heftig dat er een opstand uit voortkwam en een medebroeder werd vermoord; de eerste martelaar alhier.


Even verder ligt de OldTown , oorspronkelijk San Miguel geheten, later tot San Diego hernoemd. Nu staan er allerhande zeer zuidelijk aandoende gekrochtsels waarvan de leeftijd wel eens mee kon vallen net als de oorspronkelijkheid van de bezoekers: veel touristen. We gebruiken een eenvoudige lunch in een veredeld cafetaria met een groot sociaal gehalte. Er hangen diverse eerbetuigingen aan de muur en de autochtone bezoekers zorgen goed voor elkaar en voor ons. We worden uitgebreid geholpen bij de in`s en out`s van Bourbon; een soort alcoholhoudend theewater dat we op verzoek voor Borre willen gaan inkopen.

Het park Balboa herbergt - naast Lawn Bowling (iets voor ons in Maliskamp!) vele musea, je kunt hier zo nóg een week spenderen zonder verveling.

Ons wordt duidelijk hoe de overtreffende trap van een automerk in elkaar zit: Hum, Hummer, Hummerst.

Verder indrukwekkende Spaans aandoende bouwwerken met daarin ongetwijfeld een boeiende inhoud. Nu beperken we ons tot de buitenkant.

In de stad zelf kopen we een fles Knob Creek voor Borre, hopelijk lekker.

Met het besef dat we ons afscheidsmaal nuttigen - want morgen kon wel eens wat bijzonder anders worden - maken we er wat lekkers van bij The Westin en karren weer voorspoedig in het schemer/donker naar het hostel.

Ik heb de indruk dat de daklozen hier ons beginnen te groeten, daar heb je hun ook weer...

Dag 59, 12/8, San Diego, Point Cabrillo en stad

Vandaag na 2 pancakes een rondje fietsen uit het boekje van Lonely Planet: Cycling USA west coast, een rondje in de stad.

Het brengt ons naar Point Cabrillo met, naast een prachtig uitzicht op een marinehaven, een monument voor hem want hij heeft toch maar mooi voor de Spanjaarden de westkust verkend op zoek naar een doorgang, roem en uiteindelijk rijkdom.
We treffen er ook een grote begraafplaats, 50.000 overledenen (incl. familie), van het leger. Zo te zien zeer actief in gebruik want het ziet er allemaal keurig uit.
Omdat we toch langs het vliegveld komen gaan we maar even controleren op welke terminal we moeten zijn, en verkrijgen er een soort verwijskaart met een vluchtnummer dat is aangepast aan het systeem van Delta, de partner waarmee KLM vliegt op ons traject. Toch prettig als je daarmee wat strakker de zondagochtend kunt plannen.

We eten smakelijk in de wijk Gaslamp waar we de bediening in korte broek eigenlijk heel gewoon beginnen te vinden...

Dag 58, 11/8, San Diego, SeaWorld

Wie had dat gedacht? Aanvankelijk was er een logiesprobleem voor vrijdag en zaterdag maar doordat er iemand niet kwam opdagen blijven we nu hier logeren tot vertrek op zondag, lekker luxe!

Aangespoord door wervende pers etc. gaan deze ouwtjes , zonder kinders, naar pret-/themapark SeaWorld. Het heeft een zeer goede reputatie en zo kunnen we vast oefenen voor excursies met Robert.
We gaan lekker lui met de fiets, handig joh. Je moet wat improviseren om er te komen want iedereen komt uitsluitend per auto, maar het lukt binnen de 5 km vanaf het hostel.
Aanvankelijk schrokken we wat van de massaliteit en de overdaad aan showelementen maar de beestenboel maakt alles goed. Orka`s, zeeleeuwen, dolfijnen, haaien, zeeotters, pinquins, puffins, 100 soorten tropische vis komen voorbij. Allemaal erg indrukwekkend en dagvullend. Voor de liefhebbers is hier nog een uitputtende serie foto's ...

We komen nog een mooie toepassing tegen van een afgedankte fiets, wellicht een goed idee voor wie dan ook..

Dag 57, 10/8, San Diego, HI Hostel Point Loma<->grens Mexico

He, lekker zo`n bed, toch wel. De vliegerij begint hier rond 7 uur, handig, je verslaapt je nooit.
Gretig lezen we de lieve reacties van Kees, Wil, Abs en Rianneke+.
We gaan de route vandaag afmaken door heen en weer naar de Mexicaanse grens te rijden, uiteindelijk hoort dat er toch bij.

Als we de stad inrijden valt allereerst op dat het hier om water gaan, steeds weer. Marine en jachten, alles dat vaart is OK. Nou valt dat te bezien. Sommigen schieten toch wel erg ver uit hun slof, zoals de rus Melnichenko die dit een klein deel van zijn miljarden in dit bootje heeft gestoken. Meer weten? Kijk dan hier. 

Ze hebben hier een prachtige fietsroute gemaakt langs de highlights waaronder vliegdekschip the Midway, dat schip heeft vast wel vreselijke dingen meegemaakt maar is nu een museum en restaurant. Wil ik beslist nog in/op/onder deze week.
Krijn vroeg of ik wel in de oceaan heb gezwommen. Pijnlijke vraag, ik heb een beetje de P. aan fris water dus meer dan natte voeten heb ik er niet in gehaald en Berend Botje moeten we nog ergens tegen gaan komen :-)

Het bezoek aan de grens was maar zo zo... Triest om te ervaren hoezeer daar 2 werelden bot gescheiden worden. Als officieel eindpunt van onze route is het geen fraai tastbaar slot, we maken er toch maar een statiefoto van.

Op advies van een local op de ferry gaan we een eettent zoeken in de wijk Gaslamp, zeer succesvol. In het stikkedonker rijden we m.b.v. Droepie/Garmin feilloos naar het hostel. Best bevredigend als je je zo kunt verplaatsen, ondanks dat je zelf eigenlijk in een vreemde stad bent. Met 82 km op de teller hebben we eigenlijk best wat gedaan maar met onbepakte fiets stelt het niet veel voor.
We proberen hoe we de resterende dagen kunnen overnachten, resultaat is dat we in het huidige hostel blijven van waaruit we ook tamelijk simpel naar het vliegveld kunnen rijden.

Dag 56, 9/8, Cardiff by the Sea, San Elijo State Beach->San Diego, HI Hostel Point Loma

Nou daar gaat ie dan, voor de laatste keer breken we, inmiddels geroutineerd, de tent af want de rest van de trip zal kamperen er niet inzitten.

De trip beginnen we gewoon te vinden, met klimmetjes en ellenlange zonovergoten stranden.

De entree van San Diego is imposant: eerst vanwege de hightech-bedrijven rond het universiteitsgebeuren, later vanwege de voorstad La Jolla die zondermeer luxe genoemd mag worden.

We worden er aangeklampt door een fietslievende medemens - Ken King (bestuurs-?)lid van wielerclub Knickerbikers - die ons onderweg de helling op zag zwoegen. Laat ie nou ook nog een fietsfeestje gaan bouwen, zaterdag aanstaande.

We worden van harte uitgenodigd en tot Master Tourist gebombardeerd en krijgen een bijbehorende mooie badge en gelegenheidssokken... Ben benieuwd hoe dat feestje gaat bevallen maar het is in ieder geval hartverwarmend.

We schrijven ons in voor tenminste één nachtje in het HI Hostel Point Loma. Het ligt in het verlengde van de startbaan van het vliegveld, leuk om aan je naderende terugreis te worden herinnerd maar of dit nu de manier is, uiteindelijk vliegen we pas zondag weg, over 6 nachtjes! Enfin, eerst morgen maar eens de trip afmaken door naar de grens met Mexico te fietsen en nu hebben we een biertje verdiend.

Dag 55, 8/8, Dana Point, Doheny State Park->Cardiff by the Sea, San Elijo State Beach

Vanochtend een droge tent, zelfs de handdoek die op het fietsstuur was gelegd, is droog; kortom alweer een ander klimaat, eindelijk wordt het wat warmer.
Onderweg niet veel bijzonders, voor ons dan, want we beginnen al die surfgangers en zonnige stranden gewoon te vinden. Koffie in Capistrano Beach met andere wielerijders en een treintje!

Het doorkruizen van Camp Pendleton Marine Corps is, op vertoon van je paspoort, probleemloos maar geeft toch wat medegevoel als je je de welkomstboodschappen op spandoekjes leest voor manschappen die van een of andere missie terugkomen. Misschien is er weinig veranderd als je je voorstelt hoe Cortes en de zijnen in Spanje werden binnengehaald na hun ¨helden¨daden in het nieuwe America.
De eerst beoogde campground blijkt geen hiker-bikers meer te accepteren, maar die van Elijo wel, hebben we alweer een riant onderkomen. Onderweg kochten we wat groenvoer zodat we daarmee onze noodmaaltijden kunnen opvrolijken, immers die denken we nu niet meer nodig te gaan hebben. Ze blijken hier zelfs nog een winkeltje te hebben dus komen we ook in andere, meer natte, opzichten niets tekort.
Ook deze campground is aangevuld met af toe een Amtraktrein en we hopen er een redelijk prentje van te hebben geschoten. De campground is behoorlijk vol maar op deze zondagavond vertrekken er vele. Vandaag geen actuele Blogfoto geschoten, sorry maar die moet achteraf maar ingevoed worden...

Dag 54, 7/8, LA->Dana Point, Doheny State Park

Met de hulp van het Garminprogramma in Droepie worden we feilloos dwars door het havengebied van LA naar onze fietsroute geleid. Als het apparaat onderweg even uitvalt besef je pas hoe afhankelijk je er van bent want van dit gebied hebben we geen kaart!

Terug op de-route-volgens-de-kaart vallen eerst de daklozen op die voor hen geschikte plekken in gebruik hebben. Vervolgens breekt de zon echt door en volgen 10-tallen km`s lange stranden, afgewisseld met de Queen Mary, jachthavens, soms een pier, maar badgasten zijn er aanvankelijk wat schaars. Daar komt voor Huntigton Beach verandering in. Daar wordt het ¨USA Open, Surfen¨ georganiseerd wat een ontzagwekkende hoeveelheid mensen op de been brengt.
We stranden in de menigte en lopen een stuk met de stroom mee.

Verderop, in Newport Beach, belanden we onbedoeld op een leuke routevariant met een klein veerpontje naar het Balboa Island. Om het ommetje te vieren snoepen we een aardbei in chocolade, zo uit de ijskast, heerlijk!

Vol goede moed gaan we proberen een campground te bereiken. Dat lukt in Dana Point, Doheny State Park maar dan hebben we er inmiddels wel 85 km op zitten. Genoeg dus voor vandaag, we vieren het goede verloop met een zalig vismaal in een havenrestaurant en leggen ons te rusten op een bomvolle camping waar Amtrak ons af en toe terug op aarde brengt.

Dag 53, 6/8, Los Angeles

Vandaag zonder dralen en met meer reisroutine op naar de stad, naar het LACMA - L.A. County Museum of Art - om precies te zijn. Alweer toch een inspannende toestand want al denk je in de goede bus te zitten, het is zo druk en lawaaiig dat je niet goed ziet waar je bent en aankondigen zijn niet te verstaan.
Eigenlijk viel het LACMA wat tegen: fraaie verzamelingen van vanalles die keurig gerangschikt naar continent/land mooie beeldende kunst laten zien. Toppers zijn de klassieke meesters maar ook modern spul vraagt aandacht. Thematisch gezien zijn het echt deelverzamelingen zonder integrale klasse.

Tegen 4-en scheuren we weer met 3 achtereenvolgende bussen in 2 uur naar ons hostel. Grote overstapplek is daarbij Artesia Transit Center waar de snelle bussen overgaan in meer locale waar je dan nog wel een uurtje in mag zitten. Mooie opzet, moet ik zeggen. Overgens mag best eens vermeld worden dat een seniordagkaart voor al deze reizerij maar $1,80 p.p. kost. Nee, da`s andere koek dan de lunch bij het museum, maar dat had dan ook iets van het Holliwoodse...
Onderweg valt het ernorme aantal kerken op, groot en klein en soms lijken ze gegroepeerd tot wijken. In de bus deelt een mevrouw missionerende flyers uit.
Eigenlijk zijn we ons al weer een beetje aan het voorbereiden hoe we met beladen fietsen onze route weer zullen oppakken zonder 40 km door de stad terug te moeten. Volgens Garmin moet het met een km of 10 te doen zijn. Enfin, we zullen zien en kijken verlangend uit naar weer een nachtje in onze tent want met een beetje geluk gaat dat morgen lukken...

Dag 52, 5/8, Los Angeles

Gossie, wat is dat anders! Ontbijten met zelf te bakken pancakes en dan... de stad in. Nou dat hebben we geweten. De ligging van het hostel is gunstig in allerlei opzicht maar niet om naar ¨het centrum¨ te gaan dat op pakweg 50 km ligt. Bovendien is het de lieden aan de balie hier volslagen onbekend hoe het openbaar vervoer in elkaar steekt. Dat wordt dus (weer) een dramaatje. Na de eerste bus stranden we al min of meer maar de prijs van een taxi - $ 70,- vraagt ie eerst - leert ons weer ook zelf na te denken en ook de tram/subway te overwegen. We belanden op een overstapplek waar een imposant complex van wegen door middel van een schitterende freeway voor bussen en carpoolers de bestaande volgepakte wegen probeert te ontlasten. Kijk maar hier...

Al met al staan we om half twee in Union Station, echt wel wat laat dus morgen maar naar een beoogd museum gaan. Nu valt er genoeg ander moois, vooral architectuur, te zien en van dat geslenter word je best moe.

Dus na een voedzame pizza vangen we de thuisreis aan... Nu eerst per snelbus en dat voor een seniorentarief, echt super, over de freeway die inderdaad lekker doorrijdt.

De aansluitende voorstadbus komt echter niet meer tot het eindpunt. Na 19.30 uur is het laatste stuk van 5 km niet meer bediend, het lijkt wel of we in Nederland zijn.

Gelukkig rijden er ook nog taxi`s en komen we toch nog tegen 10-en binnen.

Zo zie je dat ook zo`n grote metropool zijn grenzen heeft hoe imposant ie ook is...

Dag 51, 4/8, Malibu Beach RV Camp->Los Angeles, South Bay Hostel

Sinds lang was vanochtend, ondanks de sterrenhemel, de tent niet nat. Komt goed uit want voorlopig zal er van kamperen waarschijnlijk niets terecht komen want het wordt nu toch wel erg stedelijk.

De routekaart voert over een fietspad van wel 30 km dat ons de meest fraaie stranden toont met idem bewoning, beginnend te Malibou, een soort Langstraat tussen de oceaan en een zanderig heuvelland. Wat een weelde voor de mensheid. Het lijkt of het niet op kan, iedereen oogt vriendelijk en voldaan en overal zien kleine Robertjes rondstappen. Hoe zou het hem vergaan?
We nemen voor de zoveelste keer hartverwarmend afscheid van Iris nadat ze ons nog heeft geholpen met het reserveren van een plekje in een hostel in de wijk San Pedro in LA (Los Angeles). We hopen/verwachten haar ooit in NL nog eens te mogen ontvangen.
Na de stranden volgen jachthavens, en per minuut stijgen er ondertussen 2 flinke vliegtuigen over onze hoofden op, wat een bedrijf!
De route die ons behulpzame Droepie naar het hostel voorstelt lijkt me wat verdacht, wel kort maar flink klimmen zo te zien. Een behulpzame heer, ja daar zijn er echt veel van, adviseert ons een langere, mooie, weg die rond het hele schiereiland Palos Verdes Estates voert. Inderdaad een fraaie weg met meestal zicht op de oceaan of riante onderkomens. Nee, dit is geen armoedig beeld van LA. Intussen kukel ik bij het stil gaan staan weer eens van fiets af - volgens Thea de 3e keer - maar dat deert me niks, zelfs geen blauwe plek of zo...
Bij het vinden van het hostel is Droepie van onschatbare waarde al mogen ze voor de laatste 100 meter wel eens een wervend bord plaatsen Uiteindelijk bellen we die tent gewoon nog even op om de laatste meters uit te laten leggen zonder nogmaals die 15% helling op te hoeven. Geen wonder dat het hostel uitgestorven (b)lijkt...
Gelukkig komt het na 80 km vandaag allemaal goed en is er zelfs een eetcafee op loopafstand.
Nu eens kijken of we met de wifi-verbinding overweg kunnen...

Dag 50, 3/8, 0xnard, McGrath State Park->Malibu Beach RV Camp

Het was weer eens wat anders vannacht op de campground: naast verkeerslawaai veel dominant gedoe door 4 kinderrijke orthodox joodse gezinnen. Enfin, nog een beetje slaperig zoeken we verder onze weg volgens de kaart. Iris doet ons wat ideëen aan de hand maar we maken nog geen keuze`s.

We passeren de bloedserieuze Naval Air Base: Point Mugu. Overigens laten ze er wat graag zien welk tuig er voor onze bescherming allemaal is ontwikkeld.
Van lieverlee wordt de kust meer en meer bebouwd en zien we meer blik dan oceaan. Toch worden we bij de zelfgemaakte lunch beloond, mooi uitzicht op klotsende golven en later passerende dolfijnen.
Geen wonder overigens dat ¨the rich and famous moviestars¨ hier allemaal een optrekje hebben.

Contact met onze medekampeerders vanochtend werpt vrucht af: de campgrounds worden hier schaars en dan komt een RV-plek in beeld. Dan & Kate zitten keurig te wachten wie er hun plek komt delen, wij dus! Luxe plaats voor de helft van de prijs, wellicht zelfs internet, niet slecht. Later duikt ook Iris op dus gaan we 2 sites met 3 tenten delen. Zo`n RV-plek is overigens best luxe, zeker vergeleken met de State Parks. Beneden aan de HWY1 is een visrestaurantje waar we gretig gebruik van maken, zelfs na de 62 km van vandaag, alleen het ¨rootbeer¨, ze verkopen geen alcoholhoudend, smaakt walgelijk, lijkt shampoo maar de Schotse zalm is heerlijk... Kortom, we blijven genieten.

Dag 49, 2/8, Santa Barbara->0xnard, McGrath State Park

Vandaag beginnen we na Santa Barbara aan de laatste, 5e, kaart die ik dus hierbij voeg.
Met nog 400 route-Km voor de boeg en 13 reisdagen liggen we aardig luxe op schema. Tot nu toe bij vertrek vanochtend afgelegd: 2855 km en dat zonder noemenswaardige schade en zonder ook maar één lekke band. Afkloppen!

 

De rit langs déze kust en met dít zonnige weer stemt overeen met de verwachtingen. Stedelijk, wat luxe, bizarre lieden en veel tourisme.

Onderweg, terwijl we lunch houden aan het strand, ontmoetten we Iris. Ze zegt ons eerder te hebben gezien in Monterey, en doet ons aan Marleen denken: trekt alleen rond, staat haar mannetje en geniet van gezelschap, zie hier haar blog van haar trip. Samen gaan we later vanuit de campground eten in het havengebiedje, een heerlijk visprutje, stew.
Al met al toch nog 62 km op de teller en het gevoel dat we niks hebben gedaan want de weg is vlak en de kilomers lange rijen RV`s (RecreatieVehicel) zijn niet echt boeiend...

Dag 48, 1/8, Gaviote State Park->Santa Barbara

Beetje saaie rit naar Santa Barbara, wel km`s maar weinig variatie.
Babbelen bij de koffie uitgebreid met een meneer die belangstellend is naar onze fietserij. Steeds weer is men erg positief qua reactie , ¨zeer inspirerend¨ m.a.w. dit willen ze eigenlijk zelf ook wel...
We volgen de tip van ons kaartmateriaal en nemen een, ¨luxe¨, kamer in het Santa Barbara Tourist Hostel, op meters afstand van het Amtrak station waar heel soms met een hoop gefluit zelfs een heuze trein stopt. We hebben overigens niet veel te kiezen, ook hier is het hoogseizoen, dus zijn we al blij met een spiraalgeveerd 2p-wiebelbed. Gezien eerdere ervaringen ben ik er niet gerust op...
Onvermijdelijk is een bezoek aan de Mission. Ja, best mooi en tegen het einde van deze zondag niet eens zo druk. Handig overigens als je ook daarvoor je fiets ter beschikking hebt. Verder veel tourisme, een schitterende zon en niet eens heet dank zij de nabije oceaan Niet voor niks heeft Al Gore hier een huis betrokken, en hij is niet alleen...

We eten vlakbij, in Enterprice Fish co. Het is maar goed dat zo`n zaak niet in Rosmalen staat, ik zou me er arm eten. In een ongekende herrie van mensen, bedrijfigheid en gedoe eet je er heerlijke spulletjes uit zee die in een grote open keuken worden klaargemaakt. Noem maar op, het is er! Niet te geloven. Ook is een zeer goede internetverbinding aanwezig dus kunnen we samen gezellig de vele mailtjes doornemen. Best leuk om na een paar dagen ¨radiostilte¨ weer eens wat contact te hebben.
Heel voorzichtig geef ik toe aan het gevoel dat we, ooit, weer naar huis gaan. Best tegenstrijdig want we hebben best nog een leuk eind te gaan...

Dag 47, 31/7, Lompoc->Gaviote State Park

Vanochtend eerst in wat mistdruppelig klimaat naar La Purisima geweest, een missiepost die mooi is herbouwd met veel eerlijke verklarende teksten, prenten en spullen dus de moeite waard. Wat de Spanjaarden en met name de Franciscanen, Jezuïten en Dominicanen er hebben geprobeerd op te zetten is niet niks. Dat niet alles, of wellicht zelfs niets, positief heeft uitgewerkt is achteraf makkelijk vast te stellen.

Daarna terug, de tent afbreken - die is inmiddels droog net als de was - terug naar de stad, geld halen, boodschappen doen en lunchen. Op naar de gematigde klimpartijen die ons door een prachtig wat dor land voeren waarna we met een fraaie afdaling in de campground Gaviota State Park aan de oceaan het met 47 Km het wel weer genoeg vinden.
Toch wel prachtig dat je als hiker-biker steevast een plekje krijgt, voor anderen is dat nog maar de vraag.
De ingekochte maaltijden bereid, ja met lekkere biertjes die nog koel waren gebleven, beetje gewassen en op een pier gekeken of de haaien willen bijten, nee dus. Maar wel wat klein spul om die lummels mee te verleiden, maar niet in ons bijzijn.
Al met al alweer een fijne dag.

Dag 46, 30/7, Grover Beach->Lompoc, River Park campground

Bij Guadalupe rijden we door tuinbouwgebieden van een ongekende uitgestrektheid, sla, aardbeien, brocoli, peulvruchten noem maar op, maar ook wijnbouw, vandaar het onvermijdelijke vrachtverkeer als toegift.
Veel werk dus maar toch zijn de ogen vaak groter dan de knip.

Achter de kassa van de supermarkt hangen erg veel kassabonnetjes. ¨They own me¨ zegt de dame ietwat terughoudend. Tja, het aantal schuldenaren is hier groot.

Als beloning voor een stevige klimpartij zoeven we Lompoc binnen, zelden zo`n zielloze ¨stad¨ gezien. Kilometers lang bedrijven, mals, motels, grote zaken. We strijken neer op een soort regiocamping. Weinig toezicht, unheimische toestand, het recht van de sterkste geldt hier. Wel lekker warme douches en dat telt.
Eten? Tja, even terug naar de stad en zowaar een zalige Japanner ontdekt.
Met 87 km was het wel weer voldoende zo...

update T&T

Hoi hoi,

Even laten weten dat het goed gaat maar Droepie het ons niet mogelijk maakt om op de blog te publiceren.

Met vriendelijke groeten van
Thea en Thomas

Geen paniek, we leven nog

Besten,

Na een dag of wat geen mogelijkheden tot gebruik van internet etc. even de melding vanuit Morro Bay dat het ons goed gaat. Droepie, mijn veredelde zaktelefoon heeft het moeilijk om verbindingen tot stand te krijgen dus doen we dit nu op de PC van de Bibliotheek ter plekke.

Helaas geen plaatjes en praatjes etc. maar gewoon even melden dat het goed gaat....

Liefs T&T

Dag 45, 29/7, Cayucos->Grover Beache (Pismo Beach State Park)

He, best lekker zo`n motelnachtje! We worden echter wat al te zorgeloos: gisteren is de verloopstekker zoekgeraakt, dus nu niet meer scheren, geen camerabatterijen laden en Droepie krijgt uitsluitend door het fietsen wat te eten. Nu heeft dat ding een luizenleven want ook vannacht was de beloofde wifi-verbinding niet te realiseren, ¨too many miles¨ (omdat u te ver weg woont), ook hier snappen ze er dus weinig van maar toch lijkt me aan mijn apparaatje iets niet in orde.
In Pismo Bay drinken we koffie in een winkel van vanalles waar ook veel werkvolk komt. Het wordt een hardverwarmende toestand. Een stucadoor leert me wat slang: ¨homy¨ , een maatje dat bij je thuis woont. Toen ik vertelde waarom ik er zo ongeschoren bijloop, stelt ie voor Radio Shack - vlakbij - te bezoeken, die hebben vast wel zo`n adapter. Weet je wat, ik rij je er wel even heen. Aldus geschiedde en wordt mijn positieve beeld van de lieden hier bevestigd Bovendien kan ik me weer scheren etc.
Even later komen we de lopende reisgenoot van Monterey tegen, toeval of niet, erg gezellig.
We bezoeken de bibliotheek in de hoop daar een bruikbare wifi-verbinding te verkrijgen, helaas. Een IT-winkeltje biedt wel toegang maar pas nadat ik alle foto`s heb verwijderd lukt de verzending van de laatste 5 dagen van de blog. Lering: toch maar eens zo`n mininotebook meenemen of een betere telefoon aanschaffen...

In San Luis Obispo de Mission bezocht. De "Russische" klokken zijn gegoten in Aarle-Rixel, wij trots!
We zetten na 59 km de tent op in Grover Beach - een soort Valkenburg-aan-zee - in het eerste State Park, geen hiker-biker-plaats beschikbaar maar nog net wel een volwaardige camper-plek met de daarbij behoren prijs. Er zijn hier meedere campings met kampeervehikels in klassen, net als bij woningbouw. Sterker nog, menigeen schijnt hier huis er haard te hebben verkocht om over te gaan tot duurzaam kamperen. Ook een keuze.
We eten vis&chips bij een Nederlander die hier zo`n 20 jaar geleden kwam, net als veel veeboeren die nu graag de kust opzoeken om de warmte te ontlopen. Hier is het inderdaad lekker fris, ¨zeg maar koud¨ roept Thea...

Dag 44, 28/7, Pacific Valley->Cayucos

Ongewoon lekker geslapen. Momphert de Mol was verrast door onze tent en groef zich vanochtend onmiddellijk 2 nieuwe voordeuren, aandoenlijk.
We klimmen ons de rimbim, maar achteraf valt het eigenlijk best mee. De zon brult uit de lucht maar de oceaanlucht maakt de temperatuur aangenaam.

Sterker nog, de nw-wind jaagt ons door het tamelijk vlakke, uitgedroogde, land.
Waar de koeien van leven is een raadsel, misschien smaken de steaks hier daarom zo zalig.
In Cayucos treffen we na 83 km een aanvaardbaar motel en zwichten voor al die `luxe`.
Na de douche, de was, en alweer mislukte wifi-verbinding, laten we ons een goed maal lekker smaken, immers ook wij zijn aan het (on)nodige gewend...

Dag 43, 27/7, Big Sur->Pacific Valley, Plasket Creek Campground

Na de onvermijdelijke klim en een prachtig traject - waarin een brug met herinnering aan onze Tom - eten we in Lucia de verplichte vis&chips, genieten van het lekkere drinkwater en de zon die zowaar doorbreekt.

Geweldige uitzichten vallen ons ten deel.

Met de 2 Canadeese fietsgenoten Germain en Dennis spreken we af om op de campground verderop onze uitbundige eetvoorraad te delen. We laten ze echter nog flink in spanning zitten omdat er walvissen zijn waargenomen en dat willen we natuurlijk meebeleven terwijl zij waren doorgereden. Mooi gezicht hoor die blazende vissen, ook was het wat ver weg. Een foto ervan lijkt me niet gelukt.
Het avondmaal wordt een succes, de overdadig gevulde tassen slanken weer wat af.
De camping begint een soort minimumniveau te bereiken: onverlichte toiletten die verder excellent zijn, uit het ¨gras¨veld kruipen her en der een soort aardeekhoorns. De douche moet, alweer, worden uitgesteld maar dat is niet zo erg na 53 km vandaag.
Het wordt tijd voor een degelijke internetverbinding want de laatste 4 dagen is het er nog niet gelukt...

Dag 42, 26/7, Monterey->Pfeiffer Big Sur State Park

We laten de hippies op de campground achter en bekijken de waterkant van Monterey. De zeehondjes liggen massaal het publiek te vermaken met vrijwel niks doen. Moesten wij ook maar eens leren.
Verderop is een stel met een antenne in de weer. Dat moet natuurlijk onderzocht worden. Ze zijn, verbonden aan The Aquarium van Monterey, bezig met het traceren van zeeotters - velen zijn van detecteerbare tags voorzien - en dat levert informatie over de teruglopende aantallen. Erg boeiend allemaal.
Een wandelende vakantieganger die erg goed op hoogte is, tipte ons dat verderop de aankoopmogelijkheden wat beperkt raken. Daarom slaan we allerhande eetspullen in. Het lijkt wel of er een oorlog op komst is.

De kustweg is mooi maar de straffe tegenwind en bedekte hemel doen geen goed aan het beleven ervan maar Thea trapt dapper door.
Behoorlijk vermoeid rollen we tegen 7-en, het donkert al wat, na 69 km de campground op waar we onze Canadese medefietsers aantreffen. Bovendien blijkt er een restaurant te zijn dat ons een heerlijk maal bereidt. Eind goed, al goed... in Big Sur waar we dank zij Tom zulke goede herinneringen aan hebben.